مناقب نگاری ائمه(ع) نزد فریقین (با تکیه بر کتب مناقب قرون دهم و یازدهم هجری)

در این نوشتار به بررسی آثار نوشته شده در زمینه حیات اهل­ بیت و ذکر مناقب آنها در دو جریان فکری و مذهبی غالب جهان اسلام، یعنی شیعه و سنی، پرداخته شده است. محور اصلی مورد مطالعه ما دوره صفویه می­ باشد که از این شیوه تاریخ­ نگاری برای کسب مشروعیت در میان مردم بهره برد. ریشه­ های این جریان مناقب­ نگاری را می­ توان در قرن نهم در شهر هرات پی گرفت، شهری که خاستگاه تاریخ­ نگاری عصر صفوی محسوب می­ شود. تاریخ­ نگاری ائمه را در واقع، به عنوان حلقه اتصالی در میان دو تفکر سنی و شیعی قبل و بعد از صفویه با محوریت سنیهای دوازده امامی می­ توان در نظر گرفت که موجب جلب توجه مناقب­ نگاران عصر صفوی به ترجمه آثاری همچون کشف الغمه شد؛ اثری که به وفور از منابع اهل­ سنت بهره برده است. همین جریان حمایتی دولتی، سرانجام زمینه را برای خلق بزرگ­ ترین اثر روایی شیعی، یعنی بحار الانوار فراهم نمود.